Voordat orkaan Katrina toesloeg, was ik nauwelijks geïnteresseerd in fotografie. Ik hield van
experimenteren met kleur en textuur, bijvoorbeeld met verf op doek, juwelen, houten totempalen
en zogenaamde ‘found objects’. In 1993 verhuisde ik van New Orleans naar Nederland en raakte
beïnvloed door Cobra. Vooral het vrije vorm- en uitbundige kleurgebruik van deze naoorlogse
kunstenaarsgroep sprak me aan. Op 29 augustus 2005 veranderde alles: op die dag braken de
dammen van de stad waar ik ben geboren en opgegroeid.
Ik was op dat moment op vakantie in New Orleans met mijn man en kinderen. Na de evacuatie met
mijn ouders en grootmoeder ben ik in het jaar na de ramp nog minstens zes keer naar New Orleans
teruggekeerd om mijn familie te helpen. Tijdens mijn bezoeken begon ik met het vastleggen van de
door orkaan Katrina aangerichte ravage. Het was de enige manier om iets van zin te geven aan al het
vreselijke om me heen, maar ook om er afstand van te nemen. Echter na anderhalf jaar lang de
nasleep van Katrina te hebben gefotografeerd, was het tijd om mijn energie op iets positiefs te
richten. Zo ontstond de serie Flower Reflections.
New Orleans is een kleurrijke stad, vol muziek, kunst en levensvreugde, joie de vivre. Maar juist die
kant van New Orleans, de stad van mijn jeugd, was na Katrina verdwenen. Een jaar na de ramp leek
het wel alsof de politieke wil ontbrak om New Orleans te herbouwen. Ik maakte me zorgen of de
stad ooit nog weer dezelfde zou worden. De levendige kleuren van exotische bloemen en hun
weerspiegeling in het water inspireerden me om met deze serie te beginnen. Het is een manier om
joie de vivre terug te halen, waar New Orleans voor stond.
Door de manier waarop ik deze serie gefotografeerd heb, is er een schilderachtige en abstracte
kwaliteit ontstaan. Alle foto’s zijn buiten gemaakt om de band met de natuur te tonen, maar bovenal
om te laten zien dat de mens haar niet altijd kan controleren, hoe graag we het ook zouden willen.